Η τυπογραφία εμφανίστηκε στην Ευρώπη τον 15ο αιώνα, από τον Ιωάννη Γουτεμβέργιο και το πρώτο βιβλίο που τυπώθηκε ήταν η Βίβλος, στα λατινικά, και αργότερα άλλα θρησκευτικά φυλλάδια. Συγγράμματα αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων συγγραφέων τυπώνονται πλέον με μεγαλύτερη ευκολία, πράγμα που οδήγησε σε μια στροφή στη κλασσική αρχαιότητα. Τον 15ο και 16ο αιώνα, κλασσικές εκδόσεις, γραμματικές και θρησκευτικά έντυπα τυπώνονται σε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα τυπώνονται 6.000 έργα σε 10 εκατομμύρια αντίτυπα, τα λεγόμενα, με όρους βιβλιοθηκονομίας, αρχέτυπα. Ιδέες, πληροφορίες, γνώσεις μεταδίδονται ραγδαία για να οδηγήσουν στην εποχή της Αναγέννησης.

Τα βιβλία που τυπώθηκαν κατά τον 16ο αιώνα, τα λεγόμενα παλαίτυπα ήταν πολύ περισσότερα από 200 εκατομμύρια αντίτυπα. Μερικές από αυτές τις εκδόσεις προέρχονται από τους Έλληνες της Διασποράς, όπως ο Ν. Γλυκύς, ο Ν. Σάρος και ο Δ. Θεοδοσίου στη Βενετία.

Το πρώτο Ελληνικό τυπογραφείο λειτούργησε το 1627 στην Κωνσταντινούπολη. Ελληνικά βιβλία τυπώθηκαν στη Μολδαβία, Ιάσιο, Μοσχόπολη, Κυδωνίες, Λειψία, Βιέννη κ.α. Στα τέλη του 18ου αιώνα μπαίνουμε σε μια ενδιαφέρουσα περίδιο της τυπογραφίας, στην εποχή της Λιθογραφίας. Το 1840 εμφανίζεται η χρωμολιθογραφία. Έτσι μεγάλες εικόνες και σχέδια αναπαράγονται όλο τον 19ο αιώνα σε διάφορα σημαντικά αστικά κέντρα της Ευρώπης.

Μετά την δημιορυγία του νέου Ελληνικού Κράτους, εμφανίζονται τα πρώτα ιδιόκτητα τυπογραφεία στον ελλαδικό χώρο όπως, ο Κάδμος στο Ναύπλιο, το τυπογραφείο του Ανδρέα Κορομηλά στην Αίγινα και στην Αθήνα και του Κ. Γκαρμπολά στην Αθήνα.

Σπάνια βιβλία του 16ου, 17ου, 18ου και 19ου αιώνα βρίσκονται ανάμεσα στα χιλιάδες τόμων βιβλίων που κατέχει το ίδρυμα Σ.Ο.Φ.Ι.Α.. Τα βιβλία μηχανογραφούνται και οργανώνονται με στόχο την διάθεση τους στο ερευνητικό και αναγνωστικό κοινό. Στο πλαίσιο αυτό, παράλληλα με την μηχανογράφηση των τόμων, μελετάται και η συνεργασία με ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμιο, με σκοπό τον όσο το δυνατό καλύτερη αξιοποίηση τους.