Ακουαρέλες

Ακουαρέλες… ζωγραφική με υδροχρώματα, που διαλύονται από το νερό. Μια τέχνη στη ζωγραφική που χρησιμοποιήθηκε από την αρχαότητα. Ένα χαρτί ακουαρέλας, ένας καμβάς, το ξύλο ακόμη κι ένας τοίχος, είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες ο καλλιτέχνης θα δουλέψει τα χρώματά του. Ένα δύσκολο είδος ζωγραφικής μιας και τα χρώματα στεγνώνοντας πάρα πολύ γρήγορα, αλλάζουν ελαφρά τον αρχικό τους τόνο κι αυτό είναι κάτι που ο ζωγράφος πρέπει να υπολογίζει από πριν ώστε να διατηρήσει τις ισορροπίες στους τόνους των χρωμάτων σε όλη την επιφάνεια του καμβά. Η τέχνη αυτή χρησιμοποιήθηκε στην αρχαιότητα στην αγγειογραφία και στη ζωγραφική, στις βυζαντινές και αναγεννησιακές τοιχογραφίες, στην Άπω Ανατολή, αλλά κι από μεγάλους ζωγράφους όπως ο Τάρνερ, ο Ντύρερ, κά. Ακουαρέλες μεγάλων ζωγράφων, Ελλήνων αλλά και ξένων, βρίσκονται μέσα στη Συλλογή Πινακοθήκης του Ιδρύματος Σ.Ο.Φ.Ι.Α


Ελαιογραφίες

Χρώματα που διαλύονται σε λινέλαιο. Όταν στεγνώνει το λάδι αφήνει μια μεμβράνη που προστατεύει την αρχική ζωηρότητα των χρωμάτων. Δίνεται έτσι μια αίσθηση βάθους, διαφάνειας, ημιδιαφάνειας, ή μη διαφάνειας στην χρωματική επιφάνεια κάτι που δεν μπορεί να αποδοθεί εύκολα με άλλη τεχνική. Τα χρώματα αντέχουν στο χρόνο, αλλά κι αν υπάρξουν αλλοιώσεις με το πέρασμα πολλών χρόνων, εύκολα επαναφέρονται. Σαν τεχνική η ελαιογραφία εφαρμόστηκε στη δυτική τέχνη της βόρειας Ευρώπης κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα, κατά τον 12ο αιώνα. Όμως δεν έγινε δημοφιλής μέχρι τον 16ο αιώνα.


Λιθογραφίες

Η τεχνική της λιθογραφικής εκτύπωσης γνώρισε ακμή τον 19ο αιώνα, ενώ παρήκμασε το 1935. Αρχικά χρησιμοποήθηκε μόνο για αναπαραγωγές αλλά σιγά σιγά εξελίχτηκε σε ανεξάρτητη τέχνη και καλλιεργήθηκε από πολλούς καλλιτέχνες του 19ου αιώνα. Το θέμα ή η παράσταση σχεδιάζεται με λιπαρή κιμωλία πάνω σε πέτρα ή σε πλάκα τσίγκου και μετά στεγνώνεται. Όταν το νερό τρέξει στις επιφάνειες που έχουν σχεδιαστεί το λιπαρό μελάνι «πιάνει»μόνο στα σημεία που είναι χαραγμένα κι όχι στην υγρή πέτρα. Η έγχρωμη λιθογραφία, η χρωμολιθογραφία όπως ονομάζεται, καθιερώθηκε σαν είδος τέχνης για πρώτη φορά από τον Αντρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ.


Σκίτσα

Ο καλλιτέχνης σκιαγραφεί γενικά τα σκιερά μέρη χωρίζοντάς τα από τα φωτεινά. Έπειτα προσθέτει περισσότερους τόνους και λεπτομέρειες για να ζωντανέψει το θέμα. Είναι η πρώτη εικονογράφηση μιας εντύπωσης και της αίσθησης του θέματος όπου υπάρχει η μαγεία. Είναι η βάση και το ξεκίνημα που ανοίγει στο μελλοντικό έργο την πόρτα προς τη δημιουργία.


Χαρακτικά

Ζωγραφική με μήτρες, χρώματα κι εκτυπώσεις. Μάλλον η αρχαιότερη καλλιτεχνική έκφραση του ανθρώπου. Μια άλλη ζωγραφική ισοδύναμη όμως με τη κλασσική των πινέλων και χρωμάτων. Οι σπουδαίοι Ιάπωνες χαράκτες έστρεψαν περίπου το 1850, την ευρωπαική πορεία της τέχνης προς τον ιμπρεσιονισμό κι επηρρέασαν την Ευρώπη με τις ξυλογραφίες τους. Η σχο΄’ξ της ξυλογραφίας των Ιαπώνων συνεχίζει να εμπνέει Ευρωπαίους χαράκτες.


Αγιογραφίες

Η αγιογραφία δεν θεωρείται ως ένα απλό έργο τέχνης ή ένας πίνακας θρησκευτικός. Είναι ένα μέσο με το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει την αγιότητα. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση, η αγιογραφία δεν έχει στόχο να απεικονίσει ρεαλιστικά ένα πρόσωπο. Ιερά πρόσωπα, θρησκευτικές σκηνές, θαύματα ανθρώπων που αγιοπήθηκαν από την Εκκλησία αναπαρίστανται πάνω σε αγιογραφίες. Συνήθως η αγιογραφία γίνεται πάνω σε ξύλο, πέτρα ή και μουσαμά όταν πρόκειται για τοιχους ναών. Ο αγιογράφος θα χρησιμοποιήσει χρώματα σε σκόνη από μέταλλα υπεδάφους ή τεχνητά, βερνίκια, μιξιόν, γομαλάκ, ξύδι και αυγό.